Gül, bir şey yapmadan, oturduğu yerden dünyaları istiyor.

Diyor ki; ''Erdoğan karşıtları toplansın, beni tek aday yapsın'' !

Olmaz dedik, Saadet Partisi'nin duasına sadece kendisi ve Gül'ün amin diyeceğini yazdık.

Kehanet değildi ki, gerçek güneş gibi gözümüzün içine giriyordu.

Gül, artık Erdoğan karşıtlığını gizlemiyor.

''Kardeşim Erdoğan''ı bırakın, Erdoğan'ın adını bile anmıyor.

Cami önünde açıklama yapmama vurgusu da, Erdoğan'a göndermedir.

Gazeteci arkadaşlara, ''Ben sizi yarın çağıracağım'' dedi, kimse eleştirmedi.

Gazeteciler emir eri değil, çağırmak yerine ''davet'' kelimesi seçilmesi gereken nezaket kelimesi olmalıydı.

Neyse, biz gelelim Gül, neden gülemiyor analizine.

Gülemiyor, çünkü; çalışmıyor, başkalarının kendisi adına dağları, denizleri aşmasını bekliyor.

Açık açık tavrını belli etmiyor; siperden ara sıra başını kaldırıp, bir iki taciz ateşi açıyor, hepsi o kadar.

Erdoğan karşıtlığını dillendirmekten çekiniyor, bunu sürdürülebilir bir politikaya dönüştüremiyor.

Üst akıl gibi, bir bilen gibi kendini konumlandırarak, armut piş, ağzıma düşün peşinde.

''Benim bir partiye ihtiyacım yok. 100 bin imzayla adayım'' diyemiyor.

Bu durumda, Yılmaz Özdil aday olsa, Gül'den fazla oy alır !