Çocuktum ve korkuyordum.

Gelecekler, evimizi basıp, bizi de rehin alacaklar sanıyorduk.

Gazeteler boy boy fotoğraflarını basıp, ‘’işte onlar’’ diyordu.

Silahları vardı, korku nedir bilmiyorlardı.

Asker, polis peşlerindeydi.

Çocuk aklımızla yakalansalar diye dua ediyorduk.

Evet, onlardan korkuyorduk.

Çünkü onlar, bu ülkenin düzenini yıkmak istiyorlardı.

Onlara ‘’anarşist’’ diyorlardı, Anadolu insanı diline yabancı sıfatı ‘’anarşik’’ diye okuyordu.

Sırtlarında parkaları vardı, hepsi bıyıklıydı.

Dağ gibi delikanlılardı.

Sosyalizmi, komünizmi savunuyorlardı.

Türkiye’nin, savundukları yönetim şekliyle kalkınacağına, büyüyeceğine inanıyorlardı.

Ama o günlerde en büyük günah, komünist olmaktı.

Amerika’daki gibi komünist avına çıkan McCarthy’ciler revaçtaydı

Şimdi komünist parti var ülkemizde, legal.

Kimse, komünist diye kimsenin gözünü oymaya kalkmıyor.

Ama onlar artık yok !

Onlar, Deniz Gezmiş ve arkadaşları.

Saf, temiz ve bu ülkeyi düşünenlerdi onlar.

Günahları, komünist olmaktı.

Kantara çıkarsak duyguları, samimiyeti, vatanperverliği, onlar kadar ağır gelecek kaç kişi buluruz.