Kendine "abi" denilmesinden bu kadar haz duyan başka birini tanımadım.

Belki de, Galatasaray mektebinde okumanın insana kattığı bir özellikti.

Bir keresinde çok kızmıştı bana.

Demişti ki, "Başkan seçildikten sonra beni neden aramadın".

Haklıydı, hayırlı olsun dileğimin, yüzlercesi arasında kaybolup gitmesinden korkmuştum.

Ama o, yüzlerce dileğin arasından, benim yokluğumu hissetmiş, bir kenara yazmış ve hesap soruyordu.

Yüzüm kızarmadı, o gün yandı, kavruldu.

Ben, o adamın bana verdiği değer karşısında yok oldum.

Özhan Abi böyle bir adamdı, bakışları ve sözleriyle döver, gözüyle, yüreğiyle severdi.

Çok varlıklı olmasına rağmen, parasının gücüyle kimseyi ezmedi.

Diyarbakırlı olmamasına rağmen, söz verdi ve çok kısa sürede Diyarbakır’a okul yaptırdı.

Dün akşam ölüm haberi geldiğinde kanalları dolaşıyordum, CNN Türk’te Saba Tümer vardı ekranda.

Ölüm haberini o verdi, arkasından da, gülücüklerle bir başka konuya geçti.

Hayat devam ediyor, anladık, ama; cenaze evinde tef çalınmaz ki !

Yalan da olsa, bir üzüntü ifadesi, ölene saygı değil midir?