Sokakta kim görse, ‘’Ne zaman’’ diye soruyor.

Ekranda bir yıldır yokum ya, merak etmiş dostlar.

Daha önce yazmıştım, son çalıştığım kanalla görülen bir davam var, biter bitmez ekrandayım.

Aslında severim bu kısa ayrılıkları.

Hasreti derinleştirir.

Kendini dinleme, yeni projeler üretmek, kitap yazmak için iyi fırsattır.

Ekranda olmayınca, kendini çırılçıplak, savunmasız hissedenlerden değilim, şükürler olsun.

Ekran şöhretini, üzerime elbise gibi giyip dolaşmıyorum.

Yolda yürürken, etrafı çapkın bakışlarla süzerek, ‘’Acaba beni tanıdılar mı?’’ diye merak etmiyorum.

Yemek yediğim lokantada, ufacık bir kusurdan dolayı kimsenin kalbini kırmıyorum.

Karpuzun çekirdeklerini ayıklamadan servis eden garsona kızmıyorum.

Bu yüzden herhalde, gittiğim her yerde saygılı bir ilgiyle beni kucaklıyorlar, sağolsunlar.

Hayatın sadece iş olmadığını geçte olsa öğrendim.

Bazı kanallar ana haber bülteni sunmamı teklif ediyor, ısrarla.

İstemiyorum.

Yapamayacağımdan değil, full time bir çalışmanın yorgunluğundan ürküyorum.

Objektif yetiyor bana, ama, yeni bir projem daha var.

Onu yapmak istiyorum, toplum yararına.

Şu dava hayırlısıyla bitsin, yaydan fırlamış ok gibi hedefe koşacağız.