Ve, Ertuğrul Özkök de gitti.

Bu gidiş, arzulu, istekli, ‘’Artık ben köşeme çekilmeliyim’’ düşüncesinin sonucu değil besbelli.

Söylemek istediğim, Ertuğrul Özkök gitmedi, gönderildi.

Aydın Doğan’ın en yakınındaki insanlar, Ertuğrul Özkök’e muhalifti.

Ama Aydın Bey, tüm olumsuz söylemlere karşın 20 yıl Özkök’le çalıştı.

Ertuğrul Özkök adı geçince benim aklıma, çok yıllar önce, Taksim meydanındaki o kocaman otelin barı gelir.

Uğur Dündar’la birlikte, Erol Simavi’ye bayram kutlamasına gitmiştik.

Erol Bey, gazetenin başındaki Çetin Emeç’in yerine, Ankara temsilcisi Ertuğrul Özkök’ü getirmek istediğini söylemişti.

Ama Ertuğrul Özkök’ün şartları vardı.

Çetin Emeç’i gazetede istemiyordu.

Erol Bey’in, Çetin Beyin gazeteye karışmayacağını söylemesi de yeterli değildi.

Çünkü, Ertuğrul Özkök, Çetin Beyi gazete binasında da istemiyordu.

Halbuki, üniversite öğretim üyeliğinden onu gazeteci yapan kapıyı Çetin Emeç aralamıştı.

Ogün Ertuğrul Beyin bu isteklerine şaşırmıştım, mutlaka kendince nedenleri vardı.

İlk gördüğüm yerde soracağım, neden Çetin Emeç’e karşı böyle bir tavır sergilemişti.

Çetin Beyin mezarı başında en fazla gözyaşı döken kişi, neden Çetin Beyin Hürriyet binasında bulunmasına bile tahammül edememişti.