Yazarlar

Kadir Çelik
Hey oradakiler, yalnız değilsiniz

Siz

 

Biz 

 

Onlar

 

Kısacası, hepimiz.

 

Sıcak yuvalarımızda, çocuklarımızla öpüşüp koklaşırken,

 

Yemek masalarında kahkahalarla eğlenirken,

 

Bağdat Caddesi'nde, İzmir'in Kordon'unda, Ankara'nın Kızılay'ında rahat rahat gezerken,

 

Birileri var uzaklarda !

 

Bu ülke parçalanmasın,

 

Bayrak yere düşmesin,

 

Terör ülkeyi sarmasın,

 

Diye, resmen savaşıyor.

 

Kocalarını işe yollayan asker, polis, korucu eşleri, akşam yol gözlemiyor !

 

Çünkü göreve giden, günlerce gelmiyor.

 

Gözler TV ekranlarında, her şehit haberi yürekleri ağızlara getiriyor.

 

İsimler harf harf beyinleri sarsıyor.

 

Birileri ''oh'' çekerken, az ötedeki eve ateş düşüyor.

 

''Oh'' çekenin yürek çarpıntıları dinmiyor ki, bugünün yarını da var !

 

Şehit cenazeleri sıra sıra.

 

Herkes orada, vali, müdürler, komutanlar, kadınlar.

 

Ve, ah O çocuklar !

 

Babalarına öylece bakan, küçük bedenlerine düşen kocaman ateşle yanan.

 

Kimi daha çok küçük, ne olduğunu anlayamayacak kadar saf, arkadaşına tabutu gösterip, ''Bak babam'' diyor ve o dakika ben, ekran başında yok oluyorum.

 

Ateş düştüğü yeri yakıyor, dosdoğru, tastamam bir söz.

 

Bir kaç gün gelen giden, sonra kocasız, babasız ve yalnız yıllar !

 

Her anınızda O aslanları düşünün, yemek yerken bırakın lokmalar boğazınıza düğümlensin.

 

O düğüm; bizim insanlığımızdır

 

Canı pahasına savaşanları ,çok uzaklarda yanında hissetmektir.

 

 

 

 

 

 

Paylaş :