Küçücük bir beden, günahsız, bembeyaz Bodrum sahiline vurmuş.

Sahilde kumdan kaleler yaparken ayağa takılıp düşmüş gibi.

Birazdan yattığı yerden kalkıp, annesine-babasına sevinçle sarılacakmış gibi.

O çocuk değil sahile vuran; insanlık kopup gelmiş, kayalara vura vura yok etmiş kendini!

İnsanoğlunun Kıyamet günüdür o fotoğraf  !

Vicdanı olan herkes, insanlığını hesaba çekti bugün.

Topladı, çıkardı günahlarını, sevaplarını.

Kimi yemek yiyemedi.

Anneler çocuklarını daha sıkı sardı sevgiyle.

O fotoğrafı gördükten sonra Allah'a şükrettik topluca, 

Hiç düşündünüz mü, O insanlar ucunda ölüm olduğunu bil bile neden fırtınanın içine kendilerini bırakıyor?

Oyuna gider gibi hoplaya zıplaya annelerinin elinde ölüm teknelerine binen O çocukların günahı ne ?

Biliyoruz,kaçıyorlar, zulümden, savaştan, çatışmadan.

Daha huzurlu bir gelecek için tevekülle kopuyorlar doğdukları, yaşadıkları topraklardan.

Allah'ın kulları değilmiyiz, kim olursak olalım.

Birileri tıka basa yiyip içerken, diğer tarafta çocuklar yataklara aç giriyor.

Birileri açken, toklar da tehlikededir unutmayın !

Tok, açın halinden anlamak zorunda, kendi mutluluğu için.

Yoksa bu gök kubbede kimseye huzur yok !